گازهای محافظ جوشکاری که به آن ها مواد محافظ نیز گفته می شود برای انجام عملیات جوشکاری بسیار مهم هستند. در واقع وظیفه این گازها، حفظ حوضچه مذاب از آلودگی محیطی و اکسیداسیون می باشد. گازهای متفاوتی برای حالت های مختلف جوش استفاده می شود که می توان از میان آن ها به هلیم، آرگون و دی اکسید کربن اشاره کرد.
هلیم: این گاز خنثی بسیار سبک است و به دلیل هدایت دمایی بالا و قوس متراکمی که دارد برای جوش سربالا بهتر عمل می کند، زیرا عمل جوش را تسریع بخشیده و از ریزش مواد مذاب جلوگیری می کند.
آرگون: آرگون به تنهایی برای جوش زدن فلزات آهنی مناسب نیست و بایستی با گازهای واکنشی مثل نیتروژن، دی اکسید کربن یا اکسیژن مخلوط شود. در این زمان است که قوس الکتریکی با تراکم بالا تولید می کند که باعث ایجاد جوش با نفوذ بسیار عمیق و باریک در آهن می شود.
دی اکسید کربن: این گاز محافظتی برای انواع آهن و تیرآهن به طور خیلی گسترده استفاده می شود، زیرا مزایای بیشتری نسبت به هلیم و آرگون دارد. از مزایای آن می توان به سرعت جوش بالا، نفوذ عمیق مفصل، اتصال قابل قبول با خواص مکانیکی مطلوب و مناسب اشاره کرد. این گاز به هنگام گرم شدن به نیتروژن و اکسیژن تبدیل می شود که برای انجام بقیه عملیات جوشکاری حائز اهمیت هستند.